2023 - Grensovertreding

Onzichtbaar. En tegelijk is alles anders. Er is geen muur, geen prikkeldraad, zelfs geen paal en al helemaal geen slagboom. Niets. Maar opeens is alles anders. Ik verbeeld me dat het zelfs anders ruikt. Het licht is anders. De geluiden. Naast de weg staat opeens een ree. Doodstil. Ik had er bijna overheen gekeken. Als een standbeeld. Of een stuk hout. Zou het een opgezet dier zijn. Helemaal stil. Langzaam rem ik nog iets meer af. Het ree beweegt niet. Het is een stuk hout. Een boomstronk en heel speciaal licht. Een grote lijster zingt staccato. Ook die klinkt anders. Dialect? Ik kijk in de spiegel en zie…niets. Waar ik vandaan kom is voorbij. Reizen is tijdreizen. Ik kijk weer naar waar het ree staat. Stond. Het is weg. De toekomst in.

Wie ooit besmet is geweest leeft korter. Krijgt allerlei ‘gewone’ kwalen die nu ernstiger verlopen en zwaarder ziek maken – meer kans op fataal. En daarbij ook nog de ‘gewone’ altijd al ernstige kwalen die nu zeer veel vaker dodelijk blijken dan voorheen. In mijn land is de meerderheid besmet. Maar niet iedereen. Buiten mijn land ligt die verhouding vrijwel nergens zo extreem. Inmiddels kan niet meer ontkend worden dat ooit besmet zijn betekent dat de kans groot is dat je leven beduidend korter zal zijn. Dat is lang niet gezien. En nog steeds willen veel mensen dit niet zien. Sommigen geloven liever dat een elite hen probeert uit te roeien door dodelijke vaccins te verplichten… Wie niet besmet is kan dit maar beter niet openlijk laten zien. Een mondmasker werkt nu als een provocerende bliksemafleider. Wie niet besmet is heeft het moeilijk. Het is steeds meer leven in afgezonderdheid en verborgenheid. Wat voor de meesten niet te doen is. Werksituaties zijn vaak onveilig. Er zijn inmiddels neussprays die behoorlijk goed beschermen tegen besmetting. Maar wie die openlijk gebruikt geeft aan niet besmet te zijn. Dus dat kan alleen op toilet, in de gang, even buiten…. Ze zijn ook niet zomaar te krijgen, deze sprays. Kostbaar en alleen uit het buitenland. Wie kan, wie het niet uithoudt, wie niet verder weet, gaat een grens over. De onzichtbare grens. Marit was een gezonde baby. Beetje vet. Zwelgend in genoegen. Alles was zoals het moest zijn. Ik heb tot het laatst doorgewerkt. Zoveel mogelijk thuis. Het was niet gepland. In deze tijd zwanger worden… Er kan zó veel misgaan. Maar ook goed. De belofte van een nieuw leven is zó mooi. En Marit was zó mooi. Zelfs als ze krijste hoorde je de belofte. Nieuw leven. Jason heeft het precies vier weken meegemaakt. Een longembolie. Marit een week later. Hartstilstand. Dat was de druppel. Waren de druppels. Helemaal normaal. Kan gebeuren. Niet te voorzien. Komt voor. Jaja. Hij testte zich niet meer. Leefde immers veilig. Niet dus. Af en toe móest ook hij naar kantoor. Ik heb me twee weken bezopen. Twee heel gevaarlijke weken. Maar sommige mensen lijken niet besmet te kunnen raken. Voorzienigheid, geluk, genetica? Veel hoofdpijn… Het televisiejournaal bericht dat voor het eerst sinds 3 jaar de IC’s weer zo leeg zijn als voorheen. De productie van de industrie is hoger dan ooit. De overheid heeft besloten de instroom van buitenlandse studenten af te remmen – ons land is té populair aan het worden. Thuiswerken wordt niet langer aangemoedigd, werkgevers mogen het weer verbieden. De pensioenleeftijd hoeft voorlopig wat minder snel verhoogd te worden. Jason heeft geërfd. Zijn ouders zijn in het begin van de crisis beiden binnen een maand gestorven. Alleen Marit heeft hem uit het verdriet en de boosheid weten te halen. Vlak voor Marits geboorte zijn we getrouwd. Om rompslomp te voorkomen – alleen voor onszelf. Met geen mogelijkheid te voorzien, maar daardoor is het nu mogelijk grenzen over te gaan…. Alcohol is eigenlijk niet mijn ding. Na twee glazen ben ik weg. Precies wat ik wou. Val als een blok in slaap na vier glazen. En ben na 3 uur weer wakker voor de rest van de nacht. Gesloopt. Het ree heeft me weten te verwarren. Stilstaand besta je niet. En zo gauw ik terugkeek greep het zijn kans. Waar leert zo’n beest dat? Ik ben buiten. Heb mijn land achter mij gelaten. Graven vol. Een land in totale ontkenning. In paniek uitschreeuwend dat alles normaal is. Een mens kan wel 45.000 verschillende virussen bij zich dragen. In ons lijf leven meer bacteriën dan we lichaamscellen hebben. Wij zijn niet meer dan een zakje om het bij elkaar te houden. Alles bij elkaar leven we in evenwicht. We worden zelden 100 jaar en gaan niet zo vaak heel jong dood. Voor een groot deel bepaald door virussen en bacteriën. Een nieuw virus wat snel muteert kan het allemaal aardig door elkaar gooien. Er is geen reden aan te nemen dat dit zakje gegarandeerd overleeft. Een virus heeft geen hersens. Vermenigvuldigt zich gewoon. Pas als de gast sterft, houdt het op. Voor die tijd overleeft het zolang het overleeft. Het menselijk zakje heeft al wel meer destructieve virussen ontmoet. We gaan waarschijnlijk wel overleven. Alleen wat korter. Gemiddeld vijf, misschien tien, mogelijk 20 jaar? Wie niet besmet is heeft ook te maken met de gevolgen van dit virus. Wie besmet is wordt sneller en vaker ziek – onder andere allerlei besmettelijke ziekten treden nu veel vaker op en verspreiden zich steeds meer. Besmettelijke ziekten die eerder nauwelijks nog voorkwamen. Zijn we mooi klaar mee. Het ree zag er niet goed uit. Een beetje als een boom waar de schors vanaf bladdert. Was het ziek? Virusje? Ach, het hoort er allemaal bij. Ons immuunsysteem wordt er sterker van. Als we niet doodgaan. Ik wil niet dood. Het was niet het eerste ree. Laatst stond ik aan een bosrand en kwam er een ree vanuit een andere bosrand recht op mij toe rennen. Volle vaart. Het zag mij niet. Twintig meter voor mij remde het ree af en liep vervolgens heel rustig een paar meter naast mij de begroeiing in. Ik was er niet. Zo zal het zijn als wij mensen er niet meer zijn. Dat is niet alleen maar verkeerd. Wij maken té veel kapot. Wij zijn als een snel muterend virus. De volgende grens is ver. Maar die wil ik ook nog. Onze buren lijken toch nog te veel op ons. Wat heeft er eigenlijk voor gezorgd dat vrijwel alle diersoorten twee geslachten kennen? Ik begrijp het nut van niet-barenden eigenlijk niet. In de Angelsaksische wereld zijn dat de ‘providers’. Heerlijk seksisme alledaags wat niemand lijkt op te vallen. De merels in onze tuin zorgen gewoon allebei voor de jongen. Pa schreeuwt wel de hele dag in de boomtop maar brengt net zoveel wormen als ma. Niks ‘provider’ naast moederkloek. Virussen kennen geen mannetje vrouwtje. En zijn zeer succesvol. Ik ben nu ook nog maar een. Waren we twee? Nee. Ja. Drie. Het was een reebok. Of een boomstronk. Wij drieën hadden een helemaal nieuwe wereld kunnen beginnen. De overige 17 miljoen zoeken het maar uit. Grafvulling. Ik weet zeker dat deze reebok en ook het eerdere ree geen probleem met ons zouden hebben. Gehad. Achteruitkijkspiegel. Weg. Het tankstation verplicht het dragen van maskers. Dat lucht al een beetje op. De waanzin verdunt. De literprijs is wel een probleem. Gelukkig waren Jasons’ ouders ‘bemiddeld’. Niet bepaald gemiddeld. Heeft ze niets geholpen. Maar mij nu wel. Ik koop een zak chips. Ver over datum. We gaan allemaal dood. Tot die tijd leven we. Wat is er verkeerd aan als er over tien jaar geen mensen meer zijn op deze planeet? Zijn wij de kroon van de schepping? Echt? Toch eerder een gedeformeerd destructief virus. Wat zich alleen maar wil voortplanten. De aarde wordt er sterker van. De reebok zag er niet sterk uit. Pluizige vacht. Eenzaam. Zou ons virus ook op hem overgesprongen zijn? Marit was 28 dagen op deze planeet. En de 9 maanden daarvoor in een andere. Ik was die planeet. Ik werd leeggezogen en steeds voller. Mijn bestaansrecht was eenduidig. Nooit eerder zo duidelijk. Als ik na 9 maanden dood neer was gevallen, was mijn leven voltooid geweest. Maar het ging anders. Dit wil ik nooit meer. Als mijn reebok niet bevroren naast de weg had gestaan maar voor mijn auto was gesprongen, ik zou op een boom afsturen. Voltooid. Nee, toch niet. Stom beest. Onze buren thuis hebben vrijwel elke dag het huis vol. Vrienden. Familie. Virussen. Beter intensief en kort? Mijn reebok bevroor. Bestond niet. Was een boomstronk al jaren dood. Omdat ik opeens vlakbij kwam. Ik ben een reebok. Ik wil niet dood. Beter kiezen voor leven dan leven snel opbranden. Zelfs als dat betekent dat je zo nu en dan bevriest. Of grenzen over gaat. Achter de grens ligt een andere planeet. Stenen vallen er niet omhoog maar virussen worden er misschien wel gezien als de nieuwe bliksems, de nieuwe stormen, de nieuwe oorlogen. Je weet het niet. Een andere planeet is onvoorspelbaar anders. Maar de mijne is op. Ik moet eruit. De grens over.

twitter.com/AnimaMoto1 09/11-05-2022 *Alle publicaties van AnimaMoto zijn niet-autobiografisch en tegelijk niet alleen maar fictie*