Er woedt een storm in mijn hart

Er woedt een storm in mijn hart. Mijn vader is gestorven toen hij 54 was. Zijn hele leven gewerkt. Gewerkt. Gewerkt. Ik heb hem nauwelijks gekend. Hij was altijd weg. Werken. Vroeg de deur uit, laat thuis – ik lag al in bed. Wekenlang in het buitenland. En toen kanker. Een slachtoffer. Niet anders dan al diegenen op de oorlogskerkhoven hier overal in de regio. Een slachtoffer van een systeem. Een dramatisch systeem. Ik heb van jongs af aan geweigerd deel te zijn van dit systeem. De pijn die zijn afwezigheid veroorzaakte heeft mij al heel jong geradicaliseerd. Zijn dood heeft dit bevestigd. Een dienstweigeraar was ik. Een systeemweigeraar. Mijn leven is niet makkelijk verlopen. Mijn moeder stierf slechts 5 jaar ouder. Gezondheidszorg heeft haar decennia ziek gemaakt. Pillen tot aan de bijna-overdosis. Nooit serieus genomen klachten. Nooit begrepen. Pijn. Van een leven lang. En langer. Moeder die stierf toen zij 10 was. Vader uit het weeshuis. Gezondheidszorg die maar één doel lijkt te kennen: werknemers laten werken. De rest heeft geen prioriteit. Ik heb mijn geloof en vertrouwen al jaren geleden verloren. En ben mezelf gaan scholen. Ben gaan zien dat de wetenschap echt iets te bieden heeft. Maar commercie niet. Pijn en niet direct verklaarbare klachten hebben ook mijn leven verstoord. Nooit serieus genomen. Postinfectieuze syndromen werden niet herkend. Dus: doorgaan, doorgaan, doorgaan…tot er niets meer gaat. Ik ben inmiddels ouder dan mijn ouders ooit zijn geworden. En zie nu het systeem helderder dan ooit. Covid is gekomen. Gezondheid blijkt op geen enkele manier een prioriteit. Weinig anders dan de goedhartige koe die jarenlang zijn verzorger elke dag vriendelijk begroet en die dan opeens zonder enig waarneembare reden of aanleiding opeens op transport gezet wordt naar een slachthuis waar de dood al op afstand te ruiken is, blijkt een mens niets anders dan een productiemiddel. Verraad. Een middel om een beperkte groep rijkdom te verschaffen. En een systeem draaiende te houden. Wazig en verdoofd schuiven we 5 dagen per week, deels vér voor zonsopgang, elke dag weer, in de file naar ons werk. En genieten ’s avonds van ons sterk geurende biefstuk, onze 55 inch OLED en elk weekend van onze game-controller. Slapen met oordoppen in om het vliegtuiglawaai buiten te houden zodat we na te weinig uren weer op tijd in de file aansluiten. Om eens, bevoorrechten zelfs tweemaal per jaar, naar een niet koud niet spierverkrampend zuiden te reizen waar we genieten van ons zuur verdiende geld. We zijn gevangen in een systeem wat ons zoet houdt. En wie ziek wordt is zelf schuld. En kan maar beter snel vertrekken. We moeten doorgaan. Productie moet stijgen. Groeien. Altijd. Mijn hart huilt. Al die jonge mensen die zich nog steeds, alweer en nooit ophoudend laten vangen. Verslaafd aan heroïne. Of consumptie. Ter compensatie. Van pijn. Van tekort. Van niet kunnen leven. Van niet verbonden zijn. Van niet autonoom zijn. Van niet gelukkig zijn. Het systeem raast door. Volle vaart. Richting afgrond. Het klimaat ontspoort. Rampen onvermijdelijk. Voor ons allen. Met uitzondering van wie véél heeft. Van wie niet elke ochtend in de file staat. Dieren gaan dood. Sterven uit. Dieren. Allemaal emotie-gestuurd. Net zoals wij. Diersoort mens. Uitgeroeid. De mussen in mijn tuin leven nog. Léven. Zoals wij mensen al niet meer kunnen. Weten niet. Zalig zijn de onwetenden? Of de kort-levenden...? ‘Hoed u voor de getekenden’. Ook dat schijnt in de bijbel te staan. Verwijzend naar zichtbare afwijkingen. Wij zien niet meer. Lichamelijke gebreken zijn absoluut niet het probleem. Stropdas, carrière en machtswellust hebben oningeperkt ruimte. De ‘C’ van Christelijke Politieke partijen staat steeds meer voor moreel ‘C’orrupt. Het stormt in mijn hart. In Iran is de grens bereikt. Vrouwen die weigeren nog langer zich in de rol van zwakkeren te koesteren. Tegen alle regels in. Tegen het systeem in. Tegen álle systemen in. Het leven is alles waard. Niet alleen in Iran. Mijn hart huilt. Nederland is er nog niet. Nog láng niet. Covid is gekomen. Een virus wat even ziek maakt en als je niet gevaccineerd bent voor een deel erg gevaarlijk kan zijn. En daarna alle bloedvaten beschadigt. Bij iedereen. Alle organen mét bloedvaten. Alle organen… Immuunsysteem aantast, verzwakt, vernielt. Bescherming is lastig. Kost geld. Beperkt. Beperkt inzetbaarheid. Beperkt consumptie. Beperkt compensatie. Levensverwachting gaat omlaag. Jaren. Decennia. Tegelijk stijgt de pensioenleeftijd. Kassaaaa! Wie een mond-neus-masker draagt is een verrader. Wie de risico’s beschrijft is psychisch ziek. Próduceren. Oudjes waren sowieso al een kostenpost. En zieken. En gehandicapten. En vrouwen eigenlijk ook. Het mag tegenwoordig weer onverbloemd gezegd worden. Met en zonder hete aardappel in de keel. In Iran is de grens bereikt. In Nederland nog lange niet. Netflix, HBO, psychofarmaca, koopzondagen. Het stormt in mijn hart.